بیست سال تنهایی

سفر از بیست سال تنهایی و اعتیاد تا رسیدن به پاکی و امید با یاری انجمن معتادان گمنام.

به دلیل شرایط کاری و دوری از جلسات بهبودی، سعی می‌کنم از طریق مطالعه‌ی نشریات و خواندن تجربه‌های ارزشمند هم‌دردانم در مجله‌ی پیام بهبودی، مسیر پاکی و بهبودی‌ام را دنبال کنم.
خدا را سپاسگزارم که با انجمن معتادان گمنام آشنا شدم و راه نجات از مصرف مواد مخدر را پیدا کردم.

در دوران اعتیاد فعال، به‌خاطر مصرف مواد مخدر تمام امیدها و آرزوهایم را از دست داده بودم. زندگی می‌کردم که مصرف کنم، و مصرف می‌کردم که زندگی کنم.
شغل من چوپانی بود و حدود بیست سال را در تنهایی و انزوا، دور از انسان‌ها گذراندم. بهترین دوست و همدمم در آن روزها یک سگ بود. در همان سال‌ها به‌تدریج سیگار را شروع کردم و بعد با الکل آشنا شدم. اوایل مصرف برایم حس خوبی داشت و دیگر احساس تنهایی نمی‌کردم. چند سالی به مصرف الکل ادامه دادم، اما کم‌کم حس کردم که زندگی‌ام غیرقابل کنترل شده است و به دنبال راهی برای فرار از این وضعیت بودم، تا اینکه با مواد مخدر آشنا شدم.

اوایل مصرفم کم بود، اما خلأ درونی و احساس تنهایی مرا به سمت مصرف بیشتر کشاند تا جایی که دیگر هیچ کنترلی روی مصرفم نداشتم. کم‌کم همه چیزم را از دست دادم؛ حتی همان سگی که همدمم بود مرا ترک کرد. افسرده و خسته شده بودم و حتی آرزوی مرگ می‌کردم. چند باری سعی کردم مصرف را قطع کنم، اما چون شناختی از بیماری اعتیاد نداشتم، بعد از مدتی دوباره به همان چرخه‌ی ویرانگر بازمی‌گشتم.

تا اینکه چهار سال پیش خداوند راه نجات را نشانم داد و با انجمن معتادان گمنام آشنا شدم.
در حال حاضر به طور منظم در جلسات بهبودی شرکت می‌کنم، راهنما دارم و قدم کار می‌کنم و از پاکی و بهبودی‌ام لذت می‌برم. اکنون پاکی و بهبودی برای من یک واقعیت است و سعی می‌کنم با رعایت رهنمودهای برنامه و کارکرد قدم‌ها، با احساسات خود روبه‌رو شوم و شخصیت درهم‌شکسته‌ی خود را از نو بسازم.

دیگر احساس تنهایی نمی‌کنم، چون در جمع دوستان هم‌دردم برای رساندن پیام برنامه به معتادان در حال عذاب، مسئولیت‌هایم را انجام می‌دهم.
به امید روزی که هیچ معتادی از درد اعتیاد و تنهایی جان خود را از دست ندهد و پیام انجمن معتادان گمنام را دریافت کند.
برگرفته از نشریه پیام بهبودی / سال بیست و یکم / شماره 84 / تابستان 1404