تفاوت اراده من و اراده خداوند

اردلان در مورد تجربه شخصی‌ اش از زندگی بر اساس اراده شخصی و خودمحوری و رسیدن به این نتیجه است که این سبک زندگی جز ویرانی و آشفتگی نتیجه‌ای نداشته است. در ادامه، به لزوم تسلیم اراده شخصی به نیروی برتر (خداوند) و پذیرش ناتوانی اراده انسان در برابر اراده بی‌کران خداوند اشاره کرده‌ است.

من مدت‌ها طبق اراده شخصی و هوای نفس زندگی می‌کردم که حاصلی جز ویرانی و آشفتگی برایم به همراه نداشت. امروز در این قدم متوجه شدم که تمام مشکلات من زاییده اراده شخصی و ذهن خودمحورم بوده است. مشکلاتی نظیر مصرف مواد مخدر، ترس و نگرانی، تصور بی‌عدالتی، یأس و ناامیدی، سلب آرامش، کنترل کردن، درد و رنج، آسیب به خود و دیگران و حال بدی‌ها و ... اراده شخصی من عدم کارایی خود را به کرات در زندگی نشان داده است. در قدم سوم برای رهایی از این گرفتاری‌ها باید اراده شخصی خود را تسلیم نیروی برتر کنم. فقط خداوند است که صلاح ما را می‌داند. این حقیقتی است که باید آن را با وجود تمام سرکشی و یاغیگری و خودمحوری بپذیریم. فقط برای امروز تسلیم می‌شوم و اراده شخصی را رها کرده و اجازه می‌دهم که اراده نیروی برتر در زندگی‌ام به وقوع بپیوندد. امروز به این باور رسیده‌ام که قدرت اراده من برای انجام بسیاری از کارها محدود است، ولی قدرت اراده خداوند نامحدود و بی‌پایان است. نیروی اراده من اعمال خودخواهانه و منافع فردی را دنبال می‌کند، ولی اراده خداوند همه چیز را در نظر می‌گیرد. نقشه‌ها و طرح‌های من از ذهن خودمحور و بسته سرچشمه می‌گیرد، ولی خداوند نسبت به مسائل دیدگاه گسترده‌تری دارد. تصمیمات من بر اساس نبود سلامت عقل است، اما خداوند می‌تواند راهنمایی‌های عاقلانه‌تر و با اطمینان‌تری برای من فراهم کند. میل و اراده من دنبال خواسته‌های نفسانی است، ولی خداوند نیازهای روحانی مرا برطرف می‌کند. اراده من باعث می‌شود با دنیای پیرامون خود دچار اختلاف شوم، ولی اراده خداوند باعث می‌شود با دنیای خود از سر صلح درآیم. اراده من باعث ناهماهنگی با پیرامون خود می‌شود، ولی اراده خداوند سبب می‌شود با دنیای اطراف خود خیلی راحت هماهنگ شوم. اراده من باعث جدایی و تنهایی می‌شود، ولی اراده خداوند سبب می‌شود خود را از جریان زندگی جدا ندانم و تبدیل به بخشی از جهان هستی شوم. اراده شخصی من طبیعتی مخرب دارد و مرا به سوی ویرانی سوق می‌دهد، ولی اراده خداوند بر رشد و سازندگی استوار است. اراده من باعث تفرقه می‌شود، ولی اراده خداوند موجب وحدت و یکپارچگی می‌شود. اراده شخصی من باعث شد خود واقعی‌ام را گم کنم، ولی اراده خداوند سبب پیدا شدن آن می‌شود. در این برنامه پی برده‌ام که سعادت و رستگاری انسان در این است که از اراده خداوند پیروی کند. اگرچه ممکن است فکر محدود من قادر به فهم و درک اراده خداوند نباشد، ولی سعی می‌کنم در تصمیم‌گیری‌هایم اصول روحانی را در نظر گیرم و برای اراده خداوند برنامه‌ریزی کنم، نه برای اراده شخصی‌ام و رفتار خود را با آنچه فکر می‌کنم خواست خداوند است وفق می‌دهم. فقط برای امروز سعی می‌کنم برای هیچ چیز دعا نکنم مگر برای آگاهی از اراده و خواست خداوند و فکری روشن که بتوانم آن را تشخیص داده و قدرتی که آن را انجام دهم.

اردلان، ب. نهاوند
برگرفته از پیام بهبودی / سال پنجم / شماره 19 / تابستان 1388