دلباخته NA

دوست همدرد ما از تجربۀ اولین حضورش در جلسۀ بهبودی و تأثیر شگفت‌انگیز آن بر زندگی‌اش می‌گوید. او از روزهای تاریک اعتیاد و احساس تنهایی رهایی یافته و به انجمن معتادان گمنام دل بسته است.

روز پانزدهم پاکی‌ام بود و هنوز پر از درد بودم؛ ولی با وجود تمام دردها و احساساتی که داشتم، برای اولین بار در یک جلسۀ بهبودی شرکت کردم.

همه‌چیز از همان اولین جلسه شروع شد.

وقتی چند تا از دوستان بهبودی به من پیشنهاد شرکت در جلسات را دادند، گفتم باشد، می‌آیم؛ ولی مگر می‌شود من بتوانم بدون مواد زندگی کنم؟! اصلاً غیرممکن است؛ چون همیشه وقتی از خواب بیدار می‌شدم تا زمانی که می‌خوابیدم، فقط به فکر مصرف مواد بودم. هر جای قشنگ و دنجی را می‌دیدم، می‌گفتم اینجا فقط به درد مصرف مواد می‌خورد. اصلاً همۀ زندگی و فکر و ذهنم تهیۀ و مصرف مواد مخدر شده بود. خیلی برایم سخت بود که از مصرف مواد دل بکنم؛ آخر سال‌ها بود که به آن عادت کرده بودم، با آن زندگی کرده بودم و همه‌چیز را با بودن آن می‌دیدم. بالاخره با همۀ حرف‌ها و دلبستگی‌هایی که به مصرف مواد داشتم، به پیشنهاد یک دوست بهبودی که در حال حاضر راهنمایم است، در یک جلسۀ بهبودی شرکت کردم. یادم است از همان لحظۀ ورودم به جلسه، همه‌چیز و همه‌کس و همۀ حرف‌ها را دقیق زیر نظر گرفتم. کنجکاو شدم ببینم این همه از جلسات بهبودی می‌گویند چی دارد؟ توی آن جلسه مشخص بود که تازه‌واردم. آن روز با مشارکت اعضای جلسه، شدیداً به جلسات و انجمن علاقه‌مند شدم. نمی‌دانم چرا، شاید صداقتی که توی مشارکت اعضاء بود، شاید به خاطر سادگی، صفا و صمیمیتی که توی جلسه بود، نمی‌دانم شاید هم آن پیام‌های زیبایی که روی میز نشریات بود من را جذب کرد. خلاصه خیلی احساس خوبی پیدا کردم. من که هیچ‌چیزی را قبول نداشتم، انگار یک تغییر عجیبی در درونم رخ داده بود. شاید بیان و باورش سخت باشد؛ اما حالا انجمن معتادان گمنام برای من جای باارزشی است. شاید علتش دردهای مشترک یا مشارکت‌های صادقانۀ اعضاء همراه با پیام عشق و امید باشد. همۀ این‌ها توی همان جلسۀ اول باعث شد که تشنۀ پاکی و تغییر بشوم. امیدوارم که معتادان در حال عذاب هم مثل من روزی برای رهایی از اعتیاد فعال، پیام برنامه را بگیرند و به حلقۀ دوستان بهبودی بپیوندند تا مثل من مجذوب، دلباخته و عاشق انجمن معتادان گمنام بشوند و از زجر، ذلت و تنهایی اعتیاد به کمک خداوند و اصول برنامه نجات پیدا کنند. به امید آن روز...
برگرفته از پیام بهبودی سال بیستم / شماره 81 ، زمستان 1403